یک روز که پیامبر گرامی(ص) در خانه اُمّ سَلَمه_رضوان الله علیها_ حضور داشت، امام حسن و امام حسین و پدر و مادر آن دو را کنار خود قرار داد و سپس ردای خویش را بر خویشتن و آنان پوشاند تا آن ها را از دیگر افراد خانواده و همسران خویش متمایز سازد. سپس دست خویش را از زیر ردا بیرون آورد و به سوی آسمان بالا بُرد و چند بار گفت:« خدایا! این جمع، اهل بیت من هستند. پلیدی را از آنان دور و آن ها را کاملاً پیراسته گردان.» اُمّ سَلَمه که این منظره را می نگریست و سخنان پیامبر را می شنید، پیش آمد تا زیر ردا وارد شود و گفت:« ای رسول خدا! آیا من نیز در زمره  شما هستم؟» حضرت دست او را گرفت و فرمود:«نه؛ اما تو در زمره نیک بختانی.» ⁽¹⁾

در همین حال، فرشته ی وحی آیه تطهیر را بر رسول خدا(ص) نمود:{ إنَّمَا یُرِیدُ اللهُ لِیُدهِبَ عَنکُمُ الرِّجسَ أهلَ البَیتِ وَ یُطَهِّرَکُم تَطهِیراً} جز این نیست که خداوند می خواهد تنها شما اهل بیت را از پلیدی و گناه دور کند و شما را کاملاً پیراسته سازد.⁽²⁾

پس از نزول این آیه شریف، رسول خدا(ص) هر گاه برای نماز صبح رهسپار مسجد می شد، با عبور از کنار خانه فاطمه می فرمود:«ای اهل بیت! هنگام نماز است. خداوند می خواهد پلیدی را از شما اهل بیت دور کند و کاملاً شما را پیراسته گرداند.» ایشان این کار را تا شش یا هشت ماه ادامه داد.⁽³⁾

این آیه شریف بر عصمت اهل بیت و مصونیت آن ها از گناه و معصیت دلالت دارد؛ زیرا کلمه رِجس در این آیه به معنای گناه آمده و با واژه حصر «إِنّما» همراه شده که معنایش این است: اراده خداوند تنها به این تعلّق گرفته که گناهان را از آنان دور و آن ها را از هر گونه آلودگی پیراسته گرداند. معنای حقیقی عصمت نیز همین است. «نبهانی» در سخنی این مطلب را به روشنی بیان کرده است.⁽⁴⁾

1- مسلم بن حجاج القشیری النیشابوری، صحیح مسلم، کتاب فضائل الصخابه؛ محمد بن عیسی ترفندی، صحیح ترمذی، ص5؛ احمد بن حنبل الشیبانی، مسند احمد، ج6، ص292- 304؛ محمد بن عبدالله الحاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، ج3، ص147؛ محمد بن جریر الطبری، تفسیر طبری، ج22،ص55؛ علی بن محمد بن اثیر، اُسد الغابه، ج4، ص29؛ احمد بن علی ابن حجر عسقلانی، تهذیب التهذیب، ج2، ص 258؛ جلال الدین سیوطی، الدر المنثور در تفسیر آیه تطهیر، ح3787.

2- سوره احزاب، آیه 33، نک: محمد هادی یوسفی غروی، موسوعة التاریخ الاسلامی، ج3، ص129.

3-عبد الحسین شرف الدین، الکلمة الغرّاء فی تفضیل الزهراء، ص192. سید شرف الدین گفته است که احمد بن حنبل آن را در مسند، ج3، 259 روایت کرده و حاکم نیز آن را نقل نموده و ترمذی آن را حدیثی صحیح شمرده وابن ابی شیبه و ابن جریر و ابن منذر و ابن مردویه و طبرانی و دیگران آن را حدیثی حسن دانسته اند.

4- عبد الحسین شرف الدین،الکلمة الغراء، ص200.