این روزها به هرچه گذشتم کبود بود

هر سایه ای که دست تکان داد، دود بود
این روزها ادامه ی نان و پنیر و چای

اخبار منفجر شده ی صبح زود بود
جز مرگ پشت مرگ خبرهای تازه نیست

محبوب من چقدر جهان بی وجود بود!
ما همچنان به سایه ای از عشق دلخوشیم

عشقی که زخم و زندگی اش تار و پود بود
پلکی زدیم و وقت خداحافظی رسید

ساعت برای با تو نشستن حسود بود
دنیا نخواست؟ یا من و تو کم گذاشتیم؟

با من بگو قرار من این ها نبود! بود؟!