بارانی ها

چرا گناه را مخفی نگه داریم؟

از جمله ی علل کبیره شدن گناه صغیره، اظهار گناه است؛ زیرا اظهار گناه، کفران نعمت پوشیده داشتن گناهان است. گاهی همین اظهار گناه باعث ایجاد رغبت به گناه در دیگران می شود، بلکه حتی موجب فراهم آوردن اسباب سرور و شادی می شود، و زشتی عمل از حد می گذرد.

بالاتر این که، صرف اظهار گناه، ملازم با هتک نوامیس الهی است، اگر چه موجب چیزی از آنچه گفتیم نشود. لذا از امام رضا علیه السلام رسیده است که پیامبر خدا فرمودند:

«المُستَتِرُ بالحَسَنَة تَعدَلُ سَبعینَ حَسَنَةً، و المُذیعُ بالسَّیِئَة مَخذُولٌ، و المُستَتِرُ بِها مَغفُورٌ» (ثواب الاعمال: ص179، کافی:ج2، ص428(با کمی اختلاف در عبارت))

«پنهان کننده کار نیک، عملش معادل هفتاد حسنه است، آشکار کننده کار زشت و گناه، ذلیل و خوار است، و پنهان کننده کار زشت مورد غفران الهی قرار خواهد گرفت».

بله مطلبی هست، و آن این که، گاهی اظهار گناه، بر نفس گران است، ولی با تأسف و حسرت بزرگ دانستن، گناه اظهار می شود، که البته این حکم دیگری داشته، و یک امر ذوقی است که روایات موجود، خلاف آن را به ما توصیه می کنند، که همان پنهان کردن گناه است، نه اظهار آن؛ بنابراین نزدیکتر به احتیاط ترک اظهار گناه است.

البته اظهار گناه برای چاره خواستن و استفتاء از عالم، به هدف رسیدن به کمال، بد نیست، کما این که امثال این رخداد، بر بعضی از مؤمنین در چاره خواستن از ائمه معصومین علیه السلام و بعضی از علماء اعلام اتّفاق افتاده، و ایشان هم از این کار نهی نکرده اند.

تعجب نکن! و بدان که بد بودن اظهار گناهان، اختصاص به معاصی دارد، که کسی بگوید من فلان گناه را کرده ام، ولی اظهار کوتاهی و گناهان به طور عموم، با بزرگ دانستن آن ها، و تأسف خوردن، بد نیست، مثل این که کسی بگوید ما در پیشگاه خدا مقصریم، و گناهان بسیاری داریم. بلکه حتی این روش بزرگان است که خود را در زمره ی اهل گناه و تقصیر میدانند، مخصوصا در نوشته هایشان که هنگام یاد کردن از خود، با القابی چون: گناهکار – عاصی و جنایتکار خود را معرفی می کنند.

منبع: ترجمه ی اسرار الصّلوة، تألیف :عارف کامل میرزا جواد آقا ملکی تبریزی، مترجم: سید علی احمدی.